Bortada in rima logudoresa, dae Altana.
Mancu potei de ti carignare
ca de arrundos, nudda b'ap'in coro,
entzi, bardules de ammuntonare!
Ma si percias istòigas no sun oro;
sirigos a sos balcos poden dare
e at a esser boza, bida insoro,
su ponner in sa pedras su estizu
pro coglire de lughe su lampizu.
Lassa chi siat su lentore acisu
e sos rajos caentes lu lusinghen
asi, comente solitu s'istringhen
deliscias tuas de unu surrisu
chi t'at a dare su nuscu pretzisu
sas baddes de mudeju chi lu chinghen,
ue, puru deo in s'ierrale die
leei mariposas de su nie.
Non potat mai sa vile frullana
de limbas malas, bider mai messare
fiore de dultzura soberana!
Lassalu crescher, e at a tocare
de sas isperas, sa chima chelana,
e deet puru s'anima mudare
cun bentinos salidos de sa frina,
altare de dillirios, reina.
Isse ch'at sutu sos chelos pedrosos
e cantos bisos subra ispinas friet
isetende sos bortos sonnigosos
pro imbicare sa luna chi riet
o puddiles de prata lugorosos
pro ispargher fozas de seda ch'afiet,
ma tue, mujadu, prontu a lu coglire,
cun manos de amore dees suprire.