Overblog
Segui questo blog Administration + Create my blog
12 marzo 2013 2 12 /03 /marzo /2013 05:22

                

   

 

Ho sceso, dandoti il braccio, almeno un milione di scale
E ora che non ci sei è il vuoto ad ogni gradino.
Anche così è stato breve il nostro lungo viaggio.
Il mio dura tuttora, né più mi occorrono
Le coincidenze, le prenotazioni,
le trappole, gli scorni di chi crede
che la realtà sia quella che si vede.
Ho sceso milioni di scale dandoti il braccio
Non già perché con quattr'occhi forse si vede di più.
Con te le ho scese perché sapevo che di noi due
Le sole vere pupille, sebbene tanto offuscate,
erano le tue.

 

Apo faladu, dende-ti su bratzu, assumancu unu millione de iscalas.

E como chi non che ses, est su boidu a donzi iscalina.

Finas goi est istadu cultzu su longu biazu nostru.

Su meu durat totora, ne pius mi selvin sos atopos,

sos pernotamentos, sas trapulas, sos iscarenos (iscronnios) de chie creet chi sa realidade siat cussa chi s'idet.

Apo faladu milliones de iscalas dende-ti su bratzu non proite chin bator ojos forsis s'idet de piusu.

Chin tegus apo faladu sas iscalas proite ischia chi de nois duos sas solas beras pupias, pro cantu meda imbujadas, fin sas tuas.Altana

Condividi post
Repost0
7 marzo 2013 4 07 /03 /marzo /2013 17:50

Bandidu fossi de mala giustiscia,

ma bandu mannu de bonos cuntzetos

incarenados in sardos apretos

cun versos nados a su modu nostru,

chi sun pro nois su primu colostru

        pro difidar'inzamas e maliscia. Altana

 

Appo lassau sos montes de idda mia
fuinde da-e sa terra‘e su turmentu
appo lassau in groppas de su entu
tunchios arestes de terra gattia.

Appo lassau bestiamene‘e cussorza
chin lacrimas de sambene‘e amargura
po picare cust’andala ch’est dura
chene la cherre ma picà chin forza.

Appo lassau murallas e nurache
in sa idda‘e sas faidas de sa morte
appo lassau in brazzos de sa sorte
sos juncos betzos de su malu’ache.

Appo lassau prantos chin lamentu
de s’amada familia e zente mia
appo lassau a sa luna cumpria
sa fide...chin s’antigu testamentu.

Appo chertu picare cust’istrada
po sarvare sa fronte ‘e s’innozzente
sos imboddios tropellos de sa zente
ponen’in rughe sa manna cuntrada.

E nottes de traschia appo connottu
appo istu intemperias e malannos
ispada tratta punta a sos ingannos
currezinde sa vida e s’abbolottu.

Sa luna m’est cumpanza chin su entu
s’alimentu est (preda) ‘e sa natura
m’addurcat custa vida troppu dura
arrumbo carch’istante su cuntentu.

A sa zustissia intantu non mi rendo
chin balentia sigo a bandidare
ca de coratzu nd’appo po nde dare
su ilu‘e custa vida in coro intendo.

Irvetto tarda notte a m’ispostare
cumpanzu m’est s’ostinu in custa sorte
est bene istrintu intas’a sa morte
isterriu...in sos suerzos seculare.

Condividi post
Repost0
7 marzo 2013 4 07 /03 /marzo /2013 17:02

Unu cuadru de natura, amenu,

chi paret bessat nuscu dae versu,

ponzend'in custu cantu, s'universu

cun briu sardu chi frimmat s'alenu. Altana

 

 

De sambene 'ischit su ruju
e nuscat de occasu
e de amore
su grogu leat
su sera 'e s’erva
appena messada a fenu
e m'ammentat sa lughe illuinante
de sa meliagra in beranu.
Nuscos de mare
at su biaittu
e sabor' 'e terra mia,
gosu mi dat e armonia,
comente a donzi recuida
cand'in s'aera suvruscio
fumentos de amenta,
armidda e romasinu.
Fortza mi dat su 'irde e siguresa
ca dae su ruju naschet
ch'est refrega e tribulia
e dae su grogu
chi faeddat a su coro
de ispera e de vida.
No, no lu timo s'ilgerru
si m'inghìrian colores
... comente in tzertas dies
su mare cando pàsidu
assimizat a su lagu.

Prima classificata nella sezione versi sciolti

al “Sant’Antoni de su o’u” di Mamoiada – Gennaio 2011

Condividi post
Repost0
7 marzo 2013 4 07 /03 /marzo /2013 16:11

Raru de si distraer a cantu narat

e comente in metrica collocat,

sentidu sabiu, coro grae fiocat

      s'insinzu de zuighe chi declarat. Altana

 

 

pro no immentigare

 

Ispàsimos in campos e costeras,
giutos da-i su ‘entu a curridorzas,
inue tìana sas messadorzas
acutas intriscare sas messeras,
limbas de fogu accaddan sas aeras
ca tue has allummadu sas cussorzas.

Chie t’hat postu in manu s’allumminu
chi hat atzesu vile s’istinchidda?
Giompet fintza a sos oros de sa ‘idda,
su fogu dende istragu a su terrinu,
brujat sa lana a masone arveghinu
e li giagat in bucca sa mamidda.

S’idet chi a coro giughes unu crastu,
in cabu pensamentos chena seru,
ca ses dannarzu e t’intendes fieru,
a sas fiamas hasa dadu in pastu
montes e baddes a fagher sagrastu
e semenare morte e disisperu.

E bessis trancuillu a cara alta,
no has caldu ne frittu in su sentidu
a daghi ‘ides su logu affiggidu,
ca troppu manna l’has fatta sa falta…
e nara cando a s’àlvure gualta
be-i torrat puzone a fagher nidu?

Sas costas nudas mustran sas rainas,
sas pedras nettas che in sas pedrajas,
da-i sos littos falados a brajas
bolan in perdisciones sas chijinas,
s’ispantu pibiosu ‘e sas ruinas
si perdet in muntones de ghiajas.

Deris, sos frades in Tempiu has mortu,
oe in Mores e Puttumajore,
est sempre ‘iu e friet su dolore;
ca suni ruttos chena fagher tortu
e tue curres a runchile isortu
brujende in sa natura ogni fiore.

Hapas impudu de fogos e luas,
peri sas tancas sos dolos carigna,
franghe e revuada s’intragna maligna,
bruttas vilesas ch’asa fattu e cuas
ch’anneu fàghene a sas terras tuas
e dólimas in coro ‘e sa Sardigna.

2° premio - Villanova Montel. 2012 - 21^ ediz.

Premio di Poesia Sarda “Remundu Piras”

Condividi post
Repost0
5 marzo 2013 2 05 /03 /marzo /2013 15:52

Cuadru a pinzelladas  de ardore

de duos coros in bolu pesados 

pro chi briu agnangat, abbratzados,

altos arcuparados de amore. Altana

 

 

Afranzados apare custu sero

mirande s'infinidu totucantu

t'intrego custos versos, unu cantu

chi lepiu in s'aera si nche bolat

e cada nota sua nos cossolat

cando 'e sas laras tuas m'apodero.

Su mare, birde e netu, paret bridu

e su murmutu suo a s'ingalenu

nos bardat donzi basu e donzi alenu

chi fachet a cuncordu chin sas undas,

ispiju 'e cussas chentu lunas tundas

chi ballan in su putu 'e su sentidu.

in artu sos isteddos sun istiddas

de saliosa e arbida colostra

ch'illatat custa caminera nostra

inube a manu tenta e cara a bentu

nos nche mascamus de su sentimentu

chi bundan de su coro sas mammiddas.

Sas nues paren petenes de seda

ch'ispertan sas isperas de sa luna...

Che carignos de fada, totu in d'una

sos rajos falan, tessidos che filos

de prata chi t'abellin cussos pilos

chi m'agradana meda, meda meda.

 

Sun anghelos sa janas tessidoras

chi ti chinghen de luche sa carena;

che lampizos de chelu ch"ido apena

t'imboligan in matulos de lizos

goddidos in su pradu 'e sos disizos

isortos prò sas dies benidoras.

 

In custu sero lenu a s'intrinada

mi paso e non disizo ateru nudda

e si sa frina mi ponet sa tudda

ja bi ses tue, Amo', chi mi cajentas,

mi ninnas, mi cucuzas e mi tentas,

cando bijono custa serenada... 

 

 

...e sichit note note custa boche

a ti cantare durche un'anninnia

ch'agabat a s'arbeschida... est maghia!...

...e cras manzanu... semus galu inoche...

xxx° Ediz. prem. Posada - 1° premiu

Condividi post
Repost0
4 marzo 2013 1 04 /03 /marzo /2013 01:00

 Es tropu bella pro la legger solu

chena la poder deo carignare

Issa m'est cale unda de su mare

issa m'est solu a leggere, consolu! Altana                  

                     La terra mia
di Guglielmo Piras - Dedicada a Gisella Vacca
          Boghe e cantu de sa terra 
mia

La mia terra
è un tremore rosa
di innocenti aurore sui graniti
una brezza amara
di sale sui ginepri
un migrar di vele bianche
in fuga come addii.
E’ la mia Lingua straziata
avvilita e

morente,
una bandiera ammainata
come grido soffocato
di aquila ferita
agonizzante nelle nebbie
irridenti dell’oblio.

 E’ uno scialle nero
di odio e di pietà,
un fiore
scarlatto di oleandro,
un fiume di veleno
che gonfia le tue vene.


E’ la voce stanca
e lontana di mia madre
come il canto
smarrito della festa.
E’ il volto bruno
e triste
di donne oranti

 
chine come girasoli
nella luce che declina.


La mia terra
è un drappo vermiglio di dolore
come il sangue dei miei padri
rappreso sui tramonti.

 

Sa terra mia

est tremula rosada

de avreschidas duras, innossentes.

Frina ranchida

in niberu salidu

e disterros de velas isgiaridas

in fuas de

adios.

Est limba mia

a trumentu

avvilida e morzende

in bandera abbasciada

che boghe

aeschida

de abile felta,

agonizende in sas neulas

bruglianas de s'ammentu.

Un'isciallu nieddu

de astiu e lastima;

unu fiore

irrujadu 'e neulaghe,

 

trainu luadu

chi ti uffiat sas venas.

Est sa oghe istraca

e lontana de mamma

che-i su cantu

perdidu de sa festa.

Est sa cara bruna

e trista

de feminas preghende

mujas che girasoles

in rajos interinados.

Est terra mia,

bandera irrujada 'e dolore

che samben de minnannos,

giagadu in barigadas.  

 

Condividi post
Repost0
27 febbraio 2013 3 27 /02 /febbraio /2013 15:47

 

Nebidos sentimentos de poeta

chi pigat in altura cun sas fide,

e paret nende - sas manos unide,

e damu a Deus su chi Deus iseta'. altana

S’ANIMA (Ignatziu Porcheddu)

 

         Da-e semper sos passos mi los gestit

         sentza chi tenza modu ‘e mi l’opponner:

         detzidit cando e comente los ponner

ca totu est lughe sua sa chi m’’estit.

 

Non la tocco! Non l’’ido!...La respiro

chin su respiru sou chi nos ligat

fintzas cando sa morte che la pigat

pro nos divider in s’ora ch’ispiro.

 

Non la connosco! Eppuru dipendo

da-e su cherrer sou…Non si fidat

a mi lassare solu e mi guidat

in intro de sas cosas chi cumprendo.

 

Mi cheret zustu, rispettosu e bonu

e cando non lu so mi pittuligat

su tantu chi mi bastat…Mi castigat

si su rancore non borto in perdonu.

 

Non drommit! No hat pasu! M’istat fissa

fintzas cando su sonnu in prenu leo

ca intr’’e issa vivende so jeo

e in intro de me vivende est issa.

 

Sa vida chi respiro e chi respirat

e chi serena a esser sempre aspiro,

a su mundu ‘e sa nàschida la ghiro

in s’ora ch’a su chelu la retirat.

 

Lu creo su chi naro? O son preguntas

a s’Eternu, divina veridade,

ch’est in sa punta de s’immensidade

vizilende e preghende a manos zuntas?

 

Cantas e cantas cosas mi pregonto

si puru de rispostas non so dinnu,

intantu, chin sa fide e chin s’impinnu,

su no ischire, serenu l’affronto.

Condividi post
Repost0
27 febbraio 2013 3 27 /02 /febbraio /2013 15:07

Luigi Ladu

luigi-ladu1.jpg

Mamujadinu, bonu giornalista

ma pius de totu, un'omine mannu,

unu balcone abertu pro s'artista

e unu pro sos naschidos in s'annu,

chena baratos de soddu o provista,

ti retzit e ti ponet in s'iscannu.

Sempre in ajudu pro su sotziu umanu

li dat apagos, un'istrinta 'e manu. 

Condividi post
Repost0
22 febbraio 2013 5 22 /02 /febbraio /2013 07:27

Cando si tratat de beru poeta

sos versos bogat laminados d'oro,

ca onzi pessu chi l'enit a coro,

est pienu de sensu e rima neta. Altana

 

 

Chirco pasu in tottue e m'accumpanzan
'ideas chi sa mente m'assussegan.
Istolas de sentidos no mi negan
bramas ch'in coro meu s'apposentan;
sos lamizos de sole mi caentan
in àndalas de lughe chi m'affranzan.

Chirco pasu in ampàros, mentras crèschen
sas curreras de dies ch'ispampàrrian
ogros a tempos mios; chi mi àrrian
ganas pro ch'intre in su secolu nou;
pro ch'assumancu in isse agate a prou
ranzas de sorte chi no s'incruèschen.

Isco chi non solu sutta infados
in sa fazza 'e sa terra; inue a ch'esser
'alet sempre sa pena... pro resesser
a s''ider biu tra tulus chi fiorin.
Isco chi tantos benes s'isvalorin,
no duran che marengos in siddados.

A bortas penso, in sèmidas d'anneu,
a carch'ispina chi costas mi punghet.
Accò chi tando sa forza m'azunghet
ardores pro jampare 'addes fungudas;
e chene pasu in ispundas de recreu.

Chirco pasu in muìzos de sos bentos
chi mi nìnnan in brazzos de sa notte;
e chirco pasu in bisos pro chi potte
viver d'ammàjos in mudos de oro.
Custas pagas durcuras ch'assaboro
mi dan briu che linfas de sustentos.

E sigo andare, andare a donz'ora,
lassende s'umbrach'iscuru mi 'ettat,
ca semper bia paret chi m'isettat,
s'ispera chi m'imbèrriat che fada;
pro ch'in s''ena 'e sa vida illacanada
in àndalas de lughe passe ancora.

Condividi post
Repost0
19 febbraio 2013 2 19 /02 /febbraio /2013 15:21

 

Mastra de prosa, bona poetessa

connota ene a cudd'ala 'e s'unda,

chi medas ch'ischin de cant'est profunda

li naran ch'est sa noa

zuighessa (altana)

 

 

Assoliendi in sa spunda 'e s'istadi
apu trisinau passus notzentis
in s'oru 'e una salina streminada.

Unda morta, logus de solidadi...

Fradi, is ogus
chi ariseru in s'arta

 barandillia t'ant arrisiu,
(barriera)

ant connotu pesadillia e prantu.

                                   (incubi)

Imoi sunt cantu 'e sderruta
chi a fogu mi sinnat sa cara
abruxada
de is bortas chi seu arruta
pesendimindi bianca de sali.

Aperdada spera...

Fortzis cras ant ' essiri bandera
in su bentu, luxenti 'i avolotu
a sa strossa 'e sa terra stimada,
tzerriu de feli di aciotu
a s'astori chi improsat sa cria.

Ma òi sa manu mia
a sa fraci abbrigada 'e su bisu
s'est alliagada. Tui, fradi,
mi dd'as sanada, torrendimì
s'arrisu e spartzendi
s'amori po su matessi frori.

E si in sa cara intzertas
repentina callendisì
un'umbra 'e scuriori,
no ti domandis
cantu acua 'e salina
ingenugada ap'a depi bufai
finas a mi pertungi pramu

e laras
e cantu caras ap'a pagai
speras giai sicadas
in su maladitu sidi perdali
de custa marigosa
lacana 'e sali.

 

1° Premiu otieri 2003

Assoliende in s'ispunda de s'istadu

apo trazadu passos innotzentes

in s'oru de una salina islacanada.

Unda morta, logos de solidade...

Frades, sos ojos

chi erisera in s'alta barandiglia

tantu an risidu,

an connotu ammutos e piantu.

 

Como sun cantos de binchidas

chi a fogu mi sinnat sa cara

brujada

dae sas bortas chi so ruta

pesendeminde bianca de sale.

 

Apedrada ispera...

 

Forsis cras at a essire bandera

a su entu, in abolotu

e sa disgrascia de sa terra istimada,

giamos de feles de biasimu

a s'astore   ch'ingannat sa cria.

 

Dedeoi però sas manu mia

a sa falche caente de s'ijone

s'est assemada. Tue frade,

mi l'as sanada, torrendemi

su risu e partende

s'amore pro su mantessi fiore.

 

E in sa cara intzerta

repentina, falende-bi

un'umbra de iscurigore,

non ti domandes

cantu abba salida

imbenujada ap'a deper bufare

finas a mi pertungher prammu

'e laras

e cantas caras apo a pagare

isperas gai carasadas

in su maleitu sidis pedrale

de custa ranchida

lacana de sale.

 

 

Condividi post
Repost0