Overblog
Segui questo blog Administration + Create my blog
3 marzo 2009 2 03 /03 /marzo /2009 17:22
 

Ho patria mia; muros bido e arcos, antariles, istatuas e culunnas e de sos avos,turres, ma sa gloria no bido;
no bido ferru, ue de laros carcos, antigos babbos dein.
Pius no bi punnas a bantos, e t’umilias in aggravos.
Oi cantas feridas, ite malcu, ite samben! Ite miro, pomposa ajana! A chelu pregunto e a su mundu: nademilu unidos, chie l’at batida osie? E peus regiro,
ca cadenas l’an dadu pro ampàra; si chi a pilu isortu e chena velu setzida in terra lanza e isconsolada, si costoit sa cara tuncende tra benujos. Pianghe, gia nd’as rejone Italia mia; ma zente a bincher nada, enit in bona sorte e in angustia.

Si fin sos ojos tuos, ena currente, mai podiat piantu, incunzare su dannu chin birgonza; ca dae signora, pobera e teracca. Chie contat o nd’iscriet, chilchende sos passados de su antu, no niat: gia fis forte e como istraca. Proite osie? Ue sa forza antiga? Ue almas, ue valores chin costantzia? Chie ti truncheit s’ispada? Chie traigheit? Cal’arte cale istiga o enorme potentzia, alfeit a t’ispuntare alas de oro? Cale ruta fateis? Cale falada, dae tanta altesa in goi basciu logu? Chie pro te isbainat decoro pro ti difender? Dami s’arma, deo ap’arriscare impreu. Faghe o chelu, siat fogu a italicos petos, samben meu. Ue son fizos tuos? Intendo lamas, carros e boghes chin sos tambureris, e in astradas contradas si arman fizos tuos. Iseta Italia; paret ch’ido undadas mannas de pedones e cadderis, e fumu, piuer e lutzighios d’ispadas che tra neula, lampos. No ti cunfortan timoratas lughes? no ti dan dolu a dudosu eventu? Ite atza lean in campos, italicos piseddos? Numes, Numes: in terra anzena pician fogu a pizos. Miseru cudde chi ad in lota apentu, no pro patrios lidos ne pro pia muzere e caros fizos, ma pro chie at ateros nemigos de anzenas zenias,e chi molzende es brivu ‘e narrer : ( terra mia nadia, s’anima chi mi deis ti so rendende). Oh, arriscados, sagros e distintos tempos antigos chi a crua morte, pro sa patria curriat sa zente a frota; e bois sempre d’onore gloriosos, in tessalicos chintos, ue in Persia, ne vigore ne sorte, resteit cun pagos ma volenterosos! Eo creo chi pianta, pedra e unda cun montes bostros; a chie b’iferit, chin sa oghe fidele niat comente tota cuss’ispunda, de trupas imbinchibiles coberit sos corpos de sa Grecia, ubbidientes. Tando, vile e cruele, Serse in s’Ellesponto che giughiat derisa fama a ultimos parentes; e in montijos d’Antela, ue morzende, sutraire a s’ismentigu sa gherra, Simonide soliat; mirende aeras, marinas e terra. E in cavanas lagrimas a rigas, petorra a isalenu e pe tremende, leat in manos sa lira: biados siazis bois chi dezis petu a lantzas nemigas, promore ‘e cudde chi sole bos rende’; bois ch’istimezis Grecia, e mundu ammira’. In armas e fastizos, cale amore, giovaneddas mentes, cale amore in agru impreu, dare? Cantu serena, o fizos, s’ora estrema palfeit, cando balentes currezis a su passu pius duru? Che cando a ballos e no a morte andare. Onz’unu ‘e ois, che sende festinu: aspetende s’iscuru inferru e s’unda morta; e no muzere enzeit ne fizu afrantu, cando in anzenu ighinu molzezis chena asos ne piantu. Ma no chena persiana, orrida pena e eterna angustia. Che leones pro traos intro s’acchile, cuddu cumeru o custu aggantzaian e chin sannas, s'irrena’, addentighendel’in sa carre ia; asi persianas trupas bojaian sos gregos petos de iras alluttas. Caddos a bentre in susu chin cadderi benin chi fin imbaru pro sos bintos, chin fuas de carros e de tendas rutas, custringhen feri-feri e tremende che foza, sos tirannos biden comente surzidos e tintos de ruzu samben sos eroes gregos, sunu pro issos, mare de afannos. Ma a pagu-pagu, inchidos dae feltas, a muntone ruein. Bida lis siat a biados chena pecos; finas chi mundu contet o l’iscriat. Ispaltos e in mare isteremados; istudendes’in suta, frien isteddos, che ammentu ostru amadu, pro cantu lestru o lenu che olet. Pro tumba azis altare; e cue, mustrados ana a benner dae mamas a piseddos, raglias de cussu samben. Mujadu in terra, mios beneitos, pro ois mi aso baldules e rena chi bos deit giara lode longamente fintz’a sos polos fritos. Ite si deo puru, a tale iscena daia samben a sa nostra terra; ma ca sorte divessa, no cunsentit chi deo pro Grecia, moribundos lumes tanche betadu in gherra, asi cust’irgonzosa fama de su poeta s’inventurat, chelfende-lu sos Numes, dia cherrer duret cantu sa ostra durat.

 

Condividi post
Repost0
3 marzo 2009 2 03 /03 /marzo /2009 02:41
 

Custa l'aia fata tempu faghet pro sa proposta 
de faghere una limba sarda unificada. Oje su parrer meu 
est mudadu unu pagu 

Iscratzende apo intesu calchi trae;

forsis bi semus, forsis custa est s’ora

de los truvare nende: “bae- bae”.


Cantos suspiros, pro sulciare cora

e aer che Roma, lacanas signadas,

nende a su frade - bessimiche fora.


Mai creia, grefa addutorada,

a pistoncos, sas nastulas tzoccare

pro impressire naschida istrumada.


Dante in Ravenna s’intennet gridare

intro sa tumba: “ Si no si nde falan:

afungade s’iscafu in mesu mare”.


Custos decanos chi pro sardu iscialan

noos golpetes, ragas e berritas

unificadas, dechìdos, regalan;


e cheren ponner torra sas bullitas,

in iscalpas a tzocu unificadu,

a istenterios s'amus imbisitas.


A su ( i-i ), chi caddu ad sempre nadu,

mudan segunda ( i ) in una ( o ),

d’aininu limbazu esperantadu.


Bae e chilca, chi ricu de Uddusò

pro pedire ritaldos de s’afitu,

invece ‘e dami, como no niat – do -.


Bida sa capa ch’est male sestada,

iscriide sa limba ‘e su cumone,

prima chi boes bi passen s’arvada


o chi s’antigu ( feu ) si si cumpone’

chin casteddaju ( leggiu ) in nou brotu,

nomen ( feleggiu ), chie no est Adone.


Ma nois sighimu a narrer bucalotu,

prima chi s’ogiemme ‘e su limbazu

innestet sos machines a fiotu.


Condividi post
Repost0
26 febbraio 2009 4 26 /02 /febbraio /2009 23:14
 

 

Dae sa punta de sa turre antiga,

furfuru solitariu, a sa campagna

andas cantende fin’a morrer die ;

e segas s’armonia de cust’adde.

Eranu rie-rie,

aèra allughet e campos allegrat

chi solu a bider ammoddigat coro.

Meilos de amas, muilos de armentos;

e puzones cuntentos totu a gara

fatende son in chelu milli giros,

pro menzus festa de tempus insoro.

Tue pensamentosu totu miras;

ne cumpanzos ne bolu

evitas risu, fues su bonumore,

cantas e oltrepassas

de sa vida sos annos in fiore.

Ohi cantu assemizat

a mie costumen tou. Risu e puntiglia

de prima edade in sa dulche famiglia,

e tue frade, in giovanias d’amore,

suspiros agros d’avantzadas dies,

no curo, eo no isco, antzis da issos

guasi fuo lontanu,

guasi solu e istranu

in sos logos nadios

passo de biver mios cust’Eranu.

E die chi oramai tzedit a sera,

festare l’est costume a burgu nostru.

In su serenu, tando, primu tocu

e frequente sa tronida ‘e sas cannas



si che rimbumban dae bidda in bidda.

Tot’estidos a festa

sos giovanos de cue

lassan sa domo e bessin in carrera;

miran e son mirados, e s’allegran.

Eo solitariu in custu

antigu oru ‘e idda,

onzi cuntentu o giogu,

remonzo apoi; e intantu,

miro lughida aera

chi sole inferit in sedda lontana,

e in presse, dae serenu,

ruende si costoit e paret niat

chi sa biada gioventude at frenu.

E tue puzone solu ennidu a sera

de vida chi ada a dare a tie s’isteddu,

tzeltu de usos tuos

no t’as a doler; de natura es frutu

onzi ostra pretesa.

A mie si pro s’etzesa,

maleidu giannile,

evitare no poto

cand’ojos mudos sun a coro anzenu

e mundu lis es boidu, e su venturu

de su presente, infadosu e buju.

It’atit tale oza?

Ite de annos mios? Ite de me?

Ahi, fossi m’es mannu impudu puru,

Ma isconsoladu m’apo a oltare muju.

 

Condividi post
Repost0
25 febbraio 2009 3 25 /02 /febbraio /2009 23:24

Basos de abba frisca e cristallina,

e istrintas graniticas de manu,

de raru oltiju s'abbratzu galanu

t'istrinat costumantzia uddusoina.




A levante su Tirsu a bullos falat

e a ponente inseddat Riumannu,

de isculturas su pius altu iscannu

de sos menzus artistas immortalat.

antoni altana

Condividi post
Repost0
21 febbraio 2009 6 21 /02 /febbraio /2009 19:49
 

traduiscione

 

Ite crees chi b’appat in chelveddos,

cudde chi peldet ammentos e sale,

si no connoschet s’amigu fedale,

ne sogra, ne muzere, ne piseddos ?


Asi son iscentziados de concale

Chi dana a pensamentos sos inseddos,

it’an cumpresu? Caule e cugumeddos!

Pro cussu chilcan sempre tale e cale.


Sutzedit puru, si s’oju l’aberis,

chi onzi tantu une de sientzia

no ischit pius cuddu chi fit deris.


Proa m’est su padronu in tal’andatzu;

chi dae cando li naran eminentzia,

no ammentat pius chi fit conca e catzu.

Condividi post
Repost0
20 febbraio 2009 5 20 /02 /febbraio /2009 17:32
Condividi post
Repost0
19 febbraio 2009 4 19 /02 /febbraio /2009 23:00
 

No ischides chie es morta, poberina?

M’es morta sa poledda a pilu alzu!

Pobera rese, che siguru atalzu,

si bi podiat sere una reina.

Frequente la jughia a molinarzu

cun sos treghentos chilos de farina;

ma gia m’aiat fatu una deghina

de rutas malas, pro su pè dannalzu.

Li nei: “No fatas torra sa biscionca” .

Ma issa bi torreit; porca futida ;

tantu chi li etei balasciu in conca.

Gai comente esserat isturrida,

istireit ancas e fineit sa festa.

Ite dolu, m’es propiu dispiaghìda.

Condividi post
Repost0
19 febbraio 2009 4 19 /02 /febbraio /2009 22:41
 

 

 

Chi tiu Cainu, apoi ch’Eva rueit,

aret mortu unu poberu innossente;

fena a cue no b’at chi si b’istente:

fin bator-bator-oto, gia s’ischeit.


Però sa tribulia manna in mente

es chi neune a oje nd’isciareit

comente mai Cainu connoscheit

chi cun sos colpos s’ochiat sa zente.


Prima de cussa sua balentia,

mai omine ancora isteit bochidu

ne mortu mai mancu ‘e maladia.


Duncas, pro cantu s’est disubididu

de inguller figu pro entroneria:

s’estru de ochire l’enit gia frunidu?

 

Condividi post
Repost0
18 febbraio 2009 3 18 /02 /febbraio /2009 23:28
 

Custos temas de limba chi rimbumban,

mi torran chimbantannos ainsegus:
cando trazadu da orijudu pegus,

cun sas fascias de linna chi s'allumban,

ponia fatu a pe pro tropu pesu.

Como so intendende limba noa

chi a boculos l'an fatu giua e coa 

e raru riconnosco dae atesu.

Deo de montacutu, chena pesu
ca s'iscola m'at dadu mala proa,

bos naro,prima de li fagher doa,

de refregas ponide-bos in mesu.
dade oju mazore a sos poetas

chi an sempre chilcadu de acordare

e pro la poder totue arrundare

l'an fatu in giru sas primas pinnetas.

Como li sezis dende su palatu 

e una este de raru belludu,

fatende-la passare in un imbudu,

riapijende su chi l'azis fatu.

Pro me cheret mandada in alta iscola

pro imparare cuntzetu e cuntestu

in modu chi dischente leet assestu

de nomes ch'istropiamus ola-ola.

Miminamu-li solu diferentzia,

inditende de nomes, sa raighina,

in modu chi materia e meighina,

non sian in s'intender, penitentzia.

Damu sos nomes a sos animales,

a sas piantas e sos bobois;

in bados malos, prima de sos ois,

chilcade-bos sos menzus maniales.

Ma si custu lu faghet pro s'iscudu,

o da ateras mirias siat atratu;

a cudd'antigu pegus orijudu,

mi tocat torra de li ponner fatu.

 

Condividi post
Repost0
18 febbraio 2009 3 18 /02 /febbraio /2009 22:18
 

Pensamentosu e solu in s’adde fia

misurende caminu a passos lentos;

ja che fit ora, in ojos aer apentos,


su no bider in cue, anima ia.

In cantu custa solu es s’alma mia


contr'a cussos chi furan sentimentos;


ca s’in bisu no t’iden s'allegria,


in coro creen de legger sos intentos.


Solu s’adde, su monte chin su riu


ischin de ite tempera so fatu


e cale amore m’es lassende iu,


chin issos solu parto su ricatu


e pro cantu chin calma mi dan briu


eo lis torro amore sodisfatu.

 

Condividi post
Repost0