Ho patria mia; muros bido e arcos, antariles, istatuas e culunnas e de sos avos,turres, ma sa gloria no bido;
no bido ferru, ue de laros carcos, antigos babbos dein.
Pius no bi punnas a bantos, e t’umilias in aggravos.
Oi cantas feridas, ite malcu, ite samben! Ite miro, pomposa ajana! A chelu pregunto e a su mundu: nademilu unidos, chie l’at batida osie? E peus regiro,
ca cadenas l’an dadu pro ampàra; si chi a pilu isortu e chena velu setzida in terra lanza e isconsolada, si costoit sa cara tuncende tra benujos. Pianghe, gia nd’as rejone Italia mia; ma zente a
bincher nada, enit in bona sorte e in angustia.
Si fin sos ojos tuos, ena currente, mai podiat piantu, incunzare su dannu chin birgonza; ca dae signora, pobera e teracca. Chie contat o nd’iscriet, chilchende sos passados de su antu, no niat: gia fis forte e como istraca. Proite osie? Ue sa forza antiga? Ue almas, ue valores chin costantzia? Chie ti truncheit s’ispada? Chie traigheit? Cal’arte cale istiga o enorme potentzia, alfeit a t’ispuntare alas de oro? Cale ruta fateis? Cale falada, dae tanta altesa in goi basciu logu? Chie pro te isbainat decoro pro ti difender? Dami s’arma, deo ap’arriscare impreu. Faghe o chelu, siat fogu a italicos petos, samben meu. Ue son fizos tuos? Intendo lamas, carros e boghes chin sos tambureris, e in astradas contradas si arman fizos tuos. Iseta Italia; paret ch’ido undadas mannas de pedones e cadderis, e fumu, piuer e lutzighios d’ispadas che tra neula, lampos. No ti cunfortan timoratas lughes? no ti dan dolu a dudosu eventu? Ite atza lean in campos, italicos piseddos? Numes, Numes: in terra anzena pician fogu a pizos. Miseru cudde chi ad in lota apentu, no pro patrios lidos ne pro pia muzere e caros fizos, ma pro chie at ateros nemigos de anzenas zenias,e chi molzende es brivu ‘e narrer : ( terra mia nadia, s’anima chi mi deis ti so rendende). Oh, arriscados, sagros e distintos tempos antigos chi a crua morte, pro sa patria curriat sa zente a frota; e bois sempre d’onore gloriosos, in tessalicos chintos, ue in Persia, ne vigore ne sorte, resteit cun pagos ma volenterosos! Eo creo chi pianta, pedra e unda cun montes bostros; a chie b’iferit, chin sa oghe fidele niat comente tota cuss’ispunda, de trupas imbinchibiles coberit sos corpos de sa Grecia, ubbidientes. Tando, vile e cruele, Serse in s’Ellesponto che giughiat derisa fama a ultimos parentes; e in montijos d’Antela, ue morzende, sutraire a s’ismentigu sa gherra, Simonide soliat; mirende aeras, marinas e terra. E in cavanas lagrimas a rigas, petorra a isalenu e pe tremende, leat in manos sa lira: biados siazis bois chi dezis petu a lantzas nemigas, promore ‘e cudde chi sole bos rende’; bois ch’istimezis Grecia, e mundu ammira’. In armas e fastizos, cale amore, giovaneddas mentes, cale amore in agru impreu, dare? Cantu serena, o fizos, s’ora estrema palfeit, cando balentes currezis a su passu pius duru? Che cando a ballos e no a morte andare. Onz’unu ‘e ois, che sende festinu: aspetende s’iscuru inferru e s’unda morta; e no muzere enzeit ne fizu afrantu, cando in anzenu ighinu molzezis chena asos ne piantu. Ma no chena persiana, orrida pena e eterna angustia. Che leones pro traos intro s’acchile, cuddu cumeru o custu aggantzaian e chin sannas, s'irrena’, addentighendel’in sa carre ia; asi persianas trupas bojaian sos gregos petos de iras alluttas. Caddos a bentre in susu chin cadderi benin chi fin imbaru pro sos bintos, chin fuas de carros e de tendas rutas, custringhen feri-feri e tremende che foza, sos tirannos biden comente surzidos e tintos de ruzu samben sos eroes gregos, sunu pro issos, mare de afannos. Ma a pagu-pagu, inchidos dae feltas, a muntone ruein. Bida lis siat a biados chena pecos; finas chi mundu contet o l’iscriat. Ispaltos e in mare isteremados; istudendes’in suta, frien isteddos, che ammentu ostru amadu, pro cantu lestru o lenu che olet. Pro tumba azis altare; e cue, mustrados ana a benner dae mamas a piseddos, raglias de cussu samben. Mujadu in terra, mios beneitos, pro ois mi aso baldules e rena chi bos deit giara lode longamente fintz’a sos polos fritos. Ite si deo puru, a tale iscena daia samben a sa nostra terra; ma ca sorte divessa, no cunsentit chi deo pro Grecia, moribundos lumes tanche betadu in gherra, asi cust’irgonzosa fama de su poeta s’inventurat, chelfende-lu sos Numes, dia cherrer duret cantu sa ostra durat.