s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Non fettas, superbu riu,
tantu fracass’in passare
ch’a trainu des torrare
comente fisti unu die:
cussas undas, crê a mie,
las det siccare s’istiu.
Troppu superba sa fronte
alzas, o riu orgogliosu:
benis da un’horrorosu
appenas cognitu monte
eppuru non bi hat ponte
chi bastet pro ti jampare.
B’hada rios pius graves
senza cumparassione,
rios ch’ind’ogn’istajone
sustenent immensas naves,
e puru current suaves
plazzidamente a su mare.
Cando passende minettas
su pastore e i s’armentu,
tando cun attrivimentu
trazas mandras e pinnettas,
finzas sas undas chi ettas
mandas turbende su mare.
Da una ignobile vena
tenes origin’oscura
e non podet tenner dura
cuss’abbundante piena:
in arida e sicca vena
des benner a terminare.
T’ingannas riu si crês
de dura sas abbas tuas,
una chida asciutta o duas
ti mudat de su chi ses.
Senza m’infunder sos pes
isetto de ti passare.