Overblog
Edit post Segui questo blog Administration + Create my blog

s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos

Salvatore Corveddu (nomadu grolle)

Originariu de Nughedu San Nicolò, massaju,

si est frommadu dae autodidata, madurende una

profundha vena poetica subratotu in sas

descrisciones de su dolore de s'omine e de sa terra.

De filone poeticu tradizionalista, at otennidu medas

riconnoschimentos a su Premio Tzitade de Otieri, a su cale

at partetzipadu fintzas dae su primu annu, in 1956;

de signalare, pius che ateru, su segundhu premiu in su

1961, su montovu d’onore in su 1965 e su montovu

ispessiale d’onore de su 1967.

At ajuadu meda pro sa rivista S’Ischiglia e at otennidu

pro duas bortas su segundu premiu a su cuncursu

S’Ottava Bella de Otieri, riservadu a sas poesias in rima.

Bos ponzo, Pagas poesias suas:

Rimpiantu

Cand’ancora in erva fia,

lontanu da ogni affannu,

sa vida unu bene mannu

pro contu meu creia.

Tottu pro me fit divagu

in cussos annos serenos:

males mios e anzenos

m’interessaian pagu.

Ma custu caru tesoro

in breve lassadu m’hada.

Cantu prestu ses passada

pro me pizzinnia d’oro!..

Già sos pilos imbiancan,

prima corvinos e raros:

tristos signales e giaros

de sos annos chi mi mancan!

Como ch’es mesu isvanida

rimpiango a s’infinitu,

ca pro me senza profittu

si ch’es passende sa vida.

Tantu ’ene ’ido a s’assegus

chi m’est fuende ogn’ispera.

Oh! si torrare potera

vint’annos addaisegus!...

Sa vida calchi pisedda

m’hait zertu allegrada.

Sa domo non fit istada

goi deserta e niedda.

Troppu forsi hapo s’amore

a sas istellas alzadu.

Non sanat s’infortunadu

peruna cur’ ’e duttore.

Ma chie l’ischit si fia

istadu mezus o peus?

S’ès beru ch’esistit, Deus

lu diat ischire ebbia.

Ma si a su fadu mai

nisciunu si podet frangher

s’ancora devo piangher

dèd esser iscrittu gai.

Suore e lagrimas

Est torradu s’istiu. In s’infogadu

Limpidu chelu, una nue non b’hada;

Su sole imperada; sa ghigula aumbrada

Cantada a totta oghe; in sos laores

Assistidos, o no, sos messadores

Sun dae subra cun su ferru arcadu.

Est tempus de messera. In ogni sartu

Est già sa fanche in ballu. In sos restugios.

Che seminados, s’iden sos manugios:

Sede presu e isortu e bona parte

Accattastadu in regula de arte;

Atteru in su messadu ancora ispartu.

Sun sempre custos, cuddos chi hamus bidos

Dare sementa e anima a sa terra,

C’aman cantu s’isposa, in santa gherra,

Cunsacrados a issa, peddes mortas;

E incunzan sospiros, tantas bortas:

Sonnos de abbundanzia isvanidos.

«Cust’annada est mezzana; su laore

Chi fi di a ervas de promissas riccu,

A mesu ranu e senza ranu est siccu»,

Isclaman cun dolore, e a messare

sighin a coro tristu, ettende a pare

lagrimas in bundanzia e suore.

Su semenadore

Sende pro dare cun suore nou

sementa noa a sa terra, c’haiat

già preparadu: «santa s’ora siat»

narat, cun s’oju in alvu; in sinu sou

intrat a giungher; si sinnat, intantu,

sa manu dritta alzendesi a su chizu:

In numen de su Babbu e de su Fizu,

de s’Ispiridu Santu...

Tulat e torra si sinnat: a rughe

isparghet sa sementa a larga manu,

rosariende; in aria su ranu

brillat che giaos de oro a sa lughe.

A sa ’oghe su jù partit serenu,

in tira e drittu, paret battijadu:

s’alvada affundat, imberghet; s’aradu

andat e torrat a surcu pienu.

Suerat su mischinu postu in pija.

Premen sos boes inarchende tuju

in sa terra afferrada; a un’ancuju

si faghen sa carena in sa cadrija.

Fumat sa terra no ancora fritta

in s’umidu manzanu: (est su selenu

pesadu e postu in fua). In su pienu

ispuntat sa pianta beneitta.

L’ammirat su massaju, e in coro sou

la beneighet; li paret, s’odore

chi sa terra tramandat, un umore,

chi consolet: profumu’e pane nou.

E isse intantu sonniat s’alzola,

a notte che a die, in contivizos:

sos boes, su laorzu; e isposa e fi zos

regoglidos in una ispera sola.

Su zappadore

Inue, sempre cun lanza fortuna

s’opera rendet, cun gallosa manu

zappat e zappat, dae su manzanu

a tardu sero; a bortas a sa luna.

Guasi a tempus de segundu affundat

su grae ferru: surdu unu rumore

sighit su mottu: calidu suore

in sa cara, che lagrimas, l’abbundat.

Zedit sa terra a su corpu: la tirat

e interrat su semene: l’est caru,

chi no li ’essat astrintu nè giaru;

l’amminudat, la pulit, e la girat.

E gai totta vida, a s’alza e fala,

gighet in brazzos, a su pista pista,

sa rughe sua de attarzu, trista,

a duas attas: una morte mala!

Cando su sero recuit, chi appena

reu si podet mantenner, in logu

de haer calchi sollievu, fogu

si bastat no agattat e nè chena.

«Cust’est sa pena mia, est su castigu

de ogni zappadore, chi a sigherru

tirat e campat, barriu ’e ferru,

narat: che cundennadu a vida antigu».

S’isat, cando si dormit, in su campu

consoladu ’e pane, in sos laores

bettados e regortos a motores

e cun paga fadiga; e tottu a lampu.

Ma sun sonnos ebbia: ’idet chi ancora

su zappu lu persighit: abberit

sa sèpoltura sua, e lu coberit

sa piedade umana a s’ultim’ora.

Usos chi sic’andana (s’arzola)

Ingullidu su mossu, in totta presse

a su bancu ’ettan manu; accò su sede

a su pedrale, in cantu no si crede,

ispartu in giru, in drittu e a s’imbesse.

Sos basones intantu a cussu puntu

ognunu a su giù sou (a su signale

de sa rughe fi dele) ’ettan giuale

e l’accuccurrat a sa pedra giuntu.

S’ischidat de repente unu fregassu

surdu ’e sede: e che in cazza russa

truvidas, boghes: s’usanzia èst cussa

pro allegrare a sos giuos su passu.

Imprimini in su sede, sas ferradas

ungias boinas; abberin camineras

pro contu sou ognuna e sas trazzeras

a chisciu, a essa, a zettas trobogiadas.

Brincat sa pedra, illorumat: sas biccas

sighin s’anca e sos giuos: sos iscuros

ch’essin che puntos a ojios maduros,

cun sas canneddas in sambene, siccas.

Trazat sede sa pedra; e in tottue

faghet fossu e muntone: a s’alza e fala,

che cando passet in nodera mala,

s’omine sighit a su pesa e rue.

Pro nisciunu b’hat pasu; si peleat

che cundennados: a duos a duos

si dan sa muda treuttos e giuos:

unu los lassat, s’atteru los leat.

Intrat s’iscoba, fattu, in attraessu

in s’ora giusta: a bula asciutta, alluttos

da-e su sole, giran sos treuttos

in s’alzola su sede in ogni essu.

A un amu, mujados, in suore

si solven sos meschinos: hai, tantu

costat su pane! forsi più de cantu

dulze siat hat ranzigu sabore.

Sun tottu in fi ne, istraccos e biancos

de lisca e de piuere; in s’ora

piùs calda ’e sa die, a limba fora,

passan sos giuos a battimu’e fi ancos.

Dat borta sero; pianu pianu

abbasciat sede: fi orit in mesu,

tra piuere e pazza e fogu azzesu,

che buttios de lambria su ranu.

S’arzola’est fatta; in s’ora, a su giù sou,

torrat ogn’asone; arressu in s’oru,

innanti chi a isgiunghere a su loru

’ettet sa manu, si sinna de nou.

Ultima pena: un’attera ancora

ispettorrada ’e sede, un isfumentu

ultimu de piuer de pamentu:

a faina comprida mastru fora.

Atteros annos mezus: nende custu

’essin derettos; han su passu appena:

in sa zinta un’imboligu; sa chena:

in forsi est tottu paris chena e bustu.

bidede puru (altana my blog)

Torna alla home
Condividi post
Repost0
Per essere informato degli ultimi articoli, iscriviti:
Commenta il post