Una poesia de un'improvisadore egitzianu,
fata in onore de una bella in ricurrèntzia
de sa festa de s'agricoltura. Istrapulada dae
Remundu Piras in versos liberos, su 15/09/1975.
Posta in rima e (ispero) infiocada dae Antoni Altana su 29/03/2014.
Sa pius bella
Pius de un'amante, de s'isposa
e pius bella de onzi femìna,
che un'istedda deghile, divina,
cando in s'annu nou essit donosa.
Cavanas giaras, cun abbaidadas
atiras in ammajos de ispantu,
laras agnanghent bisos a s'incantu,
tuju altu tra duas arrecadas.
Su sinu, meravizas e atiros,
sos pilos che coloras chi ti ligant
didos che loto in petalos s'ispigant
e sos fiancos dignos de ammiros.
Sas ancas sun colunas chi t'inserrant
cussa tua bellesa pius manna,
onz'atera bellesa, faltza gianna
est paragone vanu si l'aferrant.
Nobile moer in passu signadu,
faghes coro meu isciau tou
solu pro unu asu dadu a prou
in una note ebbia, ammachiadu.
Biadu cusse chi pro sorte leas
dendel'abbratzos in notes intreas.