s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Dae sa punta de sa turre antiga, furfuru solitariu, a sa campagna andas cantende fin’a morrer die ; e segas s’armonia de cust’adde. Eranu rie-rie, aèra allughet e campos allegrat chi solu a bider ammoddigat coro. Meilos de amas, muilos de armentos; e puzones cuntentos totu a gara fatende son in chelu milli giros, pro menzus festa de tempus insoro. Tue pensamentosu totu miras; ne cumpanzos ne bolu evitas risu, fues su bonumore, cantas e oltrepassas de sa vida sos annos in fiore. Ohi cantu assemizat a mie costumen tou. Risu e puntiglia de prima edade in sa dulche famiglia, e tue frade, in giovanias d’amore, suspiros agros d’avantzadas dies, no curo, eo no isco, antzis da issos guasi fuo lontanu, guasi solu e istranu in sos logos nadios passo de biver mios cust’Eranu. E die chi oramai tzedit a sera, festare l’est costume a burgu nostru. In su serenu, tando, primu tocu e frequente sa tronida ‘e sas cannas
|
si che rimbumban dae bidda in bidda. Tot’estidos a festa sos giovanos de cue lassan sa domo e bessin in carrera; miran e son mirados, e s’allegran. Eo solitariu in custu antigu oru ‘e idda, onzi cuntentu o giogu, remonzo apoi; e intantu, miro lughida aera chi sole inferit in sedda lontana, e in presse, dae serenu, ruende si costoit e paret niat chi sa biada gioventude at frenu. E tue puzone solu ennidu a sera de vida chi ada a dare a tie s’isteddu, tzeltu de usos tuos no t’as a doler; de natura es frutu onzi ostra pretesa. A mie si pro s’etzesa, maleidu giannile, evitare no poto cand’ojos mudos sun a coro anzenu e mundu lis es boidu, e su venturu de su presente, infadosu e buju. It’atit tale oza? Ite de annos mios? Ite de me? Ahi, fossi m’es mannu impudu puru, Ma isconsoladu m’apo a oltare muju. |