s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Sempre cara m’isteit s’antiga sedda
e custa tupa, chi dae medas ados
a ue s’imberghet chelu, negan vista.
Ma setzidu, mirende islacanados
logos, cudd’ala in sos soberanos
pasigos mudos chi no mustran fundu,
pensamentos bi fingo, ue pro pagu
no m’ispaurìgat coro. Chei su entu
cando movet sa frasca; send’eo pernu
de in’acabbada calma; a cussas boghes
ando a cunfrontu: atende s’eternu
chin mortas istajones e presente,
bios sonos de issas. Asi trappare,
infinidos annego intro sa mente;
e naufraggiu m’est dulche in custu mare.
Sa brama a superare pro mesu de sa fantasia criadora de sa poesia e sas lacanas de s’isperientzia umana chi nde
cunsighidi e chi caraterìzada no solu sa sensibilidade romantica, ma sa grande poesia de onzi tempus,
est a sa base de custa tzelebre lirica de Leopardi. Ma comente ischit bene chie s’est arriscadu chin sas
fotografias o chin artes visivas in generale a dare profindidade de campu a s’inquadradura, es netzessariu
ricurrere a una quinta in primu pianu chi ofelzat unu puntu de riferimentu, grascias a sa cale, si produat su
sensu de s’accultzu e de s’atesu e de su pius atesu.Asi a sa quinta incuadradura ( naturale ) rapresentada dae sa tupa,
Leopardi acostat sa quinta (mentale) de s’isfraschinzu entosu chin su sensu de su presente in sos isenatos
infinidos de s’infinidu cagliamentu e in sa mannesa de s’eternu; misura de sa cale, sa fantasia acatat dulche su naufragare.