s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Muidas, sulos e tzocos in orija, frimman in cheas lutzigas pupias; in tziminea, fiammadas bias fin irrujende lichida cadrija.
Pro boghes miscias ch'ispinghian gianna tra fruscios e tra muilos mi tremia, tand'a coas de mamma m'astringhia chilchend'ojada, s'isprammos m'ispanna’. Su muculu in sa capa, tremulende azulaiat un’umbra terrorosa de una bete corruda mariposa cun assustos continu minetende.
Poi cun ojos a s'aberi-tanca, idei conca manna istultinada e una forte manu annerviada, ch'istratzaiat pilos cun sa franca.
Su gridu mi ch'esseit a tota uca e oltulei mudantes dae sa canna. Mamma pro mi coglire afanna-afanna, mandeit in su brajeri fusu e ruca.
Tales assalcios, como sun diversos, ma ancora iscodopan betzsas portas, e sas antigas umbras, torra isortas paren torrende cun bolos aversos.
Mostros chi an pro coro pedra dura e francas pro sa uca sempre aberta, istacan coa chei sa tiligherta pro si sarvare pedde cun sa fura.
Cando las ispilimus sas arpias o sardos de sas lichidas minetas? Cando las refudamus sas infetas promissas de incunzas premedias?
No nos fidemus de limb' 'e barones ne de onores de su parlamentu. Unimu fortzas ch'est veru cimentu pro chi torren a pê sos fanfarrones.
|
|