s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Non b’at carignu pius delicadu
de petalu chi rosa, dad’a s’abe,
nendeli chi s’astringat
e su dulche si lingat
de frisca giagadura, su melaghe
misciu cun sole chi ad’aribbadu.
S’unicu piaghere l’est chi lasset
tra pilos suos sos grogos puntinos
chi de semenes fatos
pro cunfrimmare patos
de s’amore pro totu sos bighinos,
prima chi gioventura si che passet.
A si difender, ispinosos grumos
bogat pro no finire che pastura,
o siat istrobbada,
ca sa pius prejada,
naschet pro ammiru a s’ermosura
e dare cun colores sos profumos.
Gai sas vida nostra fin bistada
Fata de sutzos dulches chentza lota,
si che-i sa natura,
lassende s’impostura,
innestaiamus sa paghe connota
a gherra trista e iscellerada.
Puru fulcadas limba de sos furbos,
chi naran bene de su ch’an gherradu,
dian aer forchidda
pro leare s’ambidda
impitende su carru non armadu
e chena sa potentzia de sos turbos.
At a benner sa die, malefadados
cumprendan bene ma est tropu tardu
a ultimos cozones,
pro chi sian ricones
chi an chitidu chena riguardu
mantessi mama chi los at criados.
Non b’est s’ispera de mundu in afitu
pro sa terrena brama,
c’alluta sa fiama
nemos frimmat s’umanu apetitu.