s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Unu cumbidu de sa poesia,
dae sas costa de su gennargentu
chi falat e isparghet armonia
a cantos sardos mantenen s'ammentu.(altana)
I.
Chie cantat sas dulches cantilenas
chi m’han postu fiammas in su coro?
Da ue movene friscas custas venas
Risplendentes comente limpid’oro?
Ses tue, caru Pedru, ch’in Berchidda
limitante a Caddura e Logudoro
Has alluttu che ragiu una chintidda
chi subra sa larg’ala de su ’entu
s’est frimada de Desulu in sa idda
Posta sutta su mannu Ennargentu,
su monte sacru, s’altare mazzore
de ogni sardu ispiritu in turmentu.
Deo non pensaia a tant’onore
in su meu silenziu appartadu,
cando tue cun cantos de amore
E impetos de frade m’has chircadu.
No nde tenzo faeddos, Pedru caru,
pro narrer su cunfortu chi m’has dadu
Onorende s’amigu Montanaru
cun sas rimas sonantes e prufundas
chi cumponet su cantu tou giaru.
Deo cheria a dogni sardu saltu
cantare sa canzon’e primavera
cun sentimentu forte e bol’ispaltu.
Ma est trista sa razza gherriera
ch’in sos seculos mannos cumbattente
hat tentu semper alta sa bandera.
No nd’esistit, o Pedru, attera zente
chi tantu chei custa hapat suffertu
e camminadu contr’a sa currente
Cun su corpus de medas males fertu,
posta a ferru e a fogu de continu,
fattende de ogn’idda unu desertu.
Ma in tantu contrariu destinu
de sos Sardos s’ispiritu istad’este
sempere cuddu. Duru su camminu
Han cunsumidu isculzos, senza este,
mentras chi sa terra abbandonada
si est chei sa zente fatta areste.
Fidele sempre ma sempre dominada
che terra anzena piena ’e maramaglia,
che misera fizastra l’han trattada,
Mamma d’aera mala e de canaglia.
Ma issa subra de iras e offesas
ha mantentu sa sua forte iscaglia,
Sas suas naturales nobilesas,
s’ispiritu animosu de cumbattere
chi prima l’hana fatta in sas impresas
Chi non podet bantare nessun’attere.
In custos annos d’isettu penosu
mi s’est casi guastu su carattere
Pro tant’istadu nostru dolorosu.
II.
Ma tue naras, Pedru caru, est cambiada
sa sorte nostra in bene finalmente
e custa fiza non lezittimada
Han riconnottu intima parente
grazia a s’eroismu de sos fizos
non pro su cherrer bene ’e continente.
Sardigna mia, sos pesantes chizos
pesa e mira baddes e pianos
pro ch’allestru s’avveren sos disizos
E isperemus chi siet sa vigilia
de sa festa ispettada dae tantos
tempos antigos: siet sa familia
Sardignola cun mutos e cun cantos
allezzerida dae ogni pena
cun trivaglios nobiles e santos.
E deo ispetto sa festa serena,
annunziu de gloria segura
pro intonare s’alta cantilena
Ch’intendat Campidanu cun Caddura.
Riserva ai cuss’ora, caru frade,
cudda canzone tua pius pura
In paghe santa e vera libertade.