s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Sa giovanedda, a s'imbelta ‘e sole, lassat falche in alzolas, arriende-si s’erva ; e in sa manu unu matule ‘e rosas e violas, (chin cales ti consolas) approntare ornamentu s’incras, ch’es die de festa, tritza e sinu. Setzit chin su ighinu in s’iscala a filare, sa etzedda a ojos ue interinat die; e ammentende enit de sos tempos, cando in die de festa s’abbelliat, e ancora pisedda soliat ballare sa sera chin cuddos cumpanzos suos d’edade noedda. Gia murinende aeras, s’imbiaitat serenu, e torran umbras dae sedda a cobelturas, in lunares imbios de lumeras. Como, tocos dan signu de sa festa chi enit; e pro sonos dia narrer chi coros ricunfortat. Sos piseddos gridende in sa carrera a frotas, istan totue brinchende chin allegru bacanu ; e intantu torrat a bramada chena, frusciende su massaju, e tra se pessat a sa die ‘e riposu. Poi, cando in giru es morta onzi lumedda e sa calma s’insedda’; su malteddu s’intendet chin sa serra de mastru ascia, izende in sa butega a lughe ‘e candela, e lestru, faghet mediu dare cunsigna prima ‘e s’avreschida. Custa, de sete es gradessida die de ispera e apentu: crasa tristesa e istentu ti atin oras, e tribulu usadu, a donz’unu in sa mente faghet torru.
|
Piseddu ispensieradu, custa edade fiorida es chei sa die d’allegria piena; die jara e serena chi ti suprit a festas de sa vida. Godi piseddu meu, s’ora suave, dulche istajone es custa. De pius no chelzo narrer, ma sa festa pro chi taldu t’enzerat, no siat grave. |