s'amigu de totu sos sardos chi cheren mezorare sa limba, iscriende su chi capitada e dende cunsizos bonos
Cand’orriat s’ainu arritzat orijas,
nastula illargat, riet e sole mirat.
Tot’ischin de su sonu, betzas pijas,
ma no cale paraulas apirat.
Ite b’at a cuare in su motivu?
Unu mutetu de rassegnatzione
o un’innu soversivu?
Forsis rigrasciad Deus chi l’at criadu
pro esser balasciadu
o si la leat chin sa providentzia,
pro no li enner mancu sa passentzia?
Tzeltu chi cando orriat,
s’idet distacu e cantu s’alluntana’
dae sa miseria umana:
no bidende a pienu
ne sa paza ne fenu.
De porcu, inbetze, intro cuss’orchidu
si b’intendet s’isfogu materiale:
proite lu repetit sempre tale,
comente siat cunfrimma de partidu.
Ma no pensat ne creet
che a sa robba chi acatat e chi leat
tra s’algia chi ch’istreat
cando ficat su murru
intro su muntonarzu,
ca iscopu de vida at in tuturru.
Chie mai tedesser pius cuntentu?
Chie vivet a istentu
ma in coro at sa fide e s’isperatzia
o cusse chi at sentidos de bundantzia
e si nde frigat de su sentimentu?